‘Ik voelde een vervreemding’, zegt Berend Strik in zijn atelier. ‘Als kunstenaar drijf je mee in die eindeloze zee van de kunstwereld, maar hoe zorg je dat je je schip niet langzaam ziet verdwijnen in de golven?’
Strik maakte een lijstje van een aantal kunstenaars met wie hij zich sterk verbonden voelde en ontwikkelde een serie beelden gebaseerd op hun ateliers. Met ieder werk bracht hij een imaginair gesprek op gang.
In 1969 nodigde Bas Jan Ader middels een kaart het publiek uit voor zijn expositie, niets aan de hand. Maar wanneer je op de gegeven tijd en plaats arriveerde, trof je een lege garage aan waar op de muur PLEASE DON’T LEAVE ME stond geschreven. Een tros bouwlampen verlichtte de woorden, verder was de ruimte verlaten. Please, don’t leave me is zo’n zin die in ieder mens wel eens jammert en die je onuitwisbaar, altijd, met je meedraagt.
Berend Strik vroeg de weduwe van Bas Jan Ader om een foto van zijn studio en zij gaf een print van juist deze installatie. Strik poetste de woorden weg tot er een kale witte verveegde ruimte over bleef. Door de tekst weg te halen versterkte hij het gemis en in deze leegte ging hij vervolgens schrijven door er in te borduren. Losse draadje zijn her en der zichtbaar op het doek, maar de lege plek kunnen zij niet vullen. De abstracte versie van het gemis aan de voorkant krijgt een concrete tegenhanger aan de achterkant van het werk in de vorm van een bont spektakel van persoonlijke foto’s.
Ze fixeren momenten die Strik heeft meegemaakt en die zijn levensloop hebben bepaald. Voorbije tijden. Ontmoetingen, liefdes, verlies, onvermijdelijk, en als mens moet je er mee leren omgaan.
‘Voor mij als maker is het kunstwerk als object essentieel, door het handwerk, de aandacht, gedachten die het werk absorbeert, opent het een wereld van sentiment en verlangen. Deze serie bracht me weer dichtbij mijn ziel en zo kan ik mijn plek als kunstenaar weer innemen zonder me te bekommeren om het oneindige heelal.’