Catalogus Heavy Metal Parking Lot

De drie kunstwerken van Monika Stricker die deel uitmaken van deze tentoonstelling kunnen worden omschreven als aangepaste readymades omdat het ‘gevonden’ voorwerpen zijn die door de kunstenaar zijn bewerkt. Een autodeur van een Volkswagen Polo, een motorkap van een Volkswagen en van een Renault. Stricker heeft ze alledrie op subtiele wijze veranderd door er karnemelk op aan te brengen. Een organische laag van melk op het oppervlakte van de massaal geproduceerde industriële onderdelen.

Stricker is voor het eerst met auto-onderdelen gaan werken in 2015. Kunsthistoricus Lilian Haberer schreef hier het volgende over:

“Of ze nu in een fabriek geproduceerd zijn, het geleende onderdelen zijn dingen die ontstaan zijn in het smeltingsproces, een herhaling van afgeronde handelingen en in series gemaakte objecten zorgen ervoor dat de objecten tussenpartijen lijken te zijn. Of zoals antropoloog Arjun Appaduraii dit werk omschreven zou kunnen hebben: ‘De objecten hebben geen theatrale uitstraling, maar ze tonen zichzelf, netjes liggend op een rij als in een etalage. Ze worden vertoond. Het is geen minimalistische kunst (ook al lijkt dat op het eerste gezicht wel zo door het gereduceerde gebaar), ook werken ze niet als afgedankte voorwerpen of dingen die aan hun lot worden overgelaten of andere processen, waardoor ze een mise-en-scène omzeilen.’

We kunnen dit zien als een artistieke werkwijze die naar een moment van actie toewerkt op een tentoonstelling, die privileges geeft aan het rangschikken, het tonen en het vormen. Dit is een poging om afstand te nemen van plaatsing van objecten in een sculptuur of installatie.”

Lees meer over Monika Stricker