Catalogus Heavy Metal Parking Lot

The Crash (Auto-American Fever Dream) is speciaal door Vanessa Disler gemaakt voor deze groepstentoonstelling Heavy Metal Parking Lot. Centraal in haar werk staan de geschiedenis van de schilderkunst en het feminisme. Zij onderzoekt de conceptuele en culturele effecten van een bepaalde beeldtaal, zoals bijvoorbeeld het abstracte expressionisme. In haar werk behandelt ze thema’s zoals auteurschap en kenmerkende stijlen. The Crash kan gezien worden als een vertrekpunt omdat een gevonden voorwerp (de auto) het belangrijkste onderdeel vormt. Disler ziet dit kunstwerk als een portret van een fictief personage, dat onstaan is door een samenspel van tegenstrijdige kenmerken en waarden. Met dit personage verheerlijkt zij het hedendaagse feminisme en dan specifiek de Noord-Amerikaanse westkustvariant die draait om consumentisme, paranoia, zelfverbetering en individualisme. Dit personage is een archetype – de belichaming van de desillusie van het post-hippie tijdperk en de mate waarin de idealen en levensstijl van de New Age volledig gecommodificeerd zijn. Sommige eigenschappen van dit personage, dat door Disler ‘Colleen’ genoemd is, zijn autobiografisch.

De tekst hieronder is geschreven door Disler zelf en geeft ons een beter beeld van dit eccentrieke personage:

“Ouder wordende vrouw met lange haren. Gestresst, maar op zoek naar verlichting. Steeds meer grijze haren. Wijde zwarte kleding – van het merk Haider Ackerman of gekocht op een folk music festival? Ruikt ze naar patchouli of Le Labo parfum, oude kleding vermengd met zweetgeur en de geur van koffie? Grote rechthoekige zwarte zonnebril: ze gelooft niet in oogcontact, alleen in hele uitzonderlijke gevallen als ze anderen moet overtuigen van haar wil. Stoere schoenen met open teen, met een teenring. Een lange zilveren ketting waar haar sleutels aanhangen – een knipoog naar haar ex-katholieke verleden. Op een gegeven moment overwoog ze serieus om lid te worden van de Buddhafield Commune. Ze draagt alleen parelmoerzilveren nagellak die altijd aan het afbladderen is. Soms zijn haar nagels in puntjes geveild en af en toe matcht ze haar strings. Ze gelooft niet in sporten, maar wel in 10-daagse reinigingskuren met citroenwater. Ze is helemaal into detoxen en plantaardige voeding. Ze eet voornamelijk rijstwafels, rauwe boerenkool, pink lady appels en geitenkaas maar wel af en toe Kobe rundvlees en ze drinkt wodka. Haar belangrijkste bezit is haar auto die ze ‘Lexi’ heeft genoemd. Ze wou dat ze groener kon gaan rijden en een Prius kon betalen. Haar auto heeft achterin een poster van Bridget Fonda in Vietnam begin jaren ’70 als politiek activist. Koplampen als kattenogen. Een lege groene smoothie-beker met een rietje staat in de houder voor drinkbekers. Een keramieke asbak vol met peuken staat op het dashboard. Een leren riem met halsband voor een hond, waar is de hond, GOD? Legen wijnflessen in een overvolle Afrikaanse gevlochten rieten tas. Overal gemengde noten op de grond en op de bijrijdersstoel. Gebarsten poederdozen, lippenstiften van Revlon, make-up kwasten voor rouge, kranten en boeken (Joan Didion, de dagboeken van Susan Sontag, stapels New Yorkers) – ze leest als ze in de file staat. Een megagroot kettingslot voor een motor of auto. Soms als ze een extreme paniekaanval heeft, zet ze ’s nachts haar auto vast met dit kettingslot. Ze heeft een koevoet in de achterbak, en er ligt een verdwaalde flipper met en een snorkel. Er hangt een veer aan de achteruitkijkspiegel. Er liggen stenen op haar dashboard van een 3-daagse wandeltocht aan de Costa Brava, donkere kristallen ter bescherming, meer dan 1000 parkeerbonnetjes, een foto van haar broer Nicolas toen die 7 jaar oud was is aan het autoraam geplakt voordat hij ‘verdween’ in Bolivia na zijn studie aan de universiteit van Yale. Mooie dromen die slecht afliepen…”

Lees meer over Vanessa Disler