Catalogus Prosecute my Posture

Glas is een belangrijk materiaal in de performance- installaties van Yael Davids. Toen de kunstenaar enkele jaren geleden in diepe rouw gedompeld was, raakte ze gefascineerd door de specifieke eigenschappen van het materiaal. Glas is bijvoorbeeld een van de enige materialen die na beschadiging bijna volledig onherstelbaar is en ondanks de transparantie en ogenschijnlijke kwetsbaarheid van glas, stralen glasplaten of glazen voorwerpen tegelijkertijd ook voortdurend gevaar uit, waardoor het materiaal dus verschillende betekenislagen in zich huisvest.
Ook in Davids nieuwe, abstract ogende installatie Obliterating an Image (adapting to blues), uit 2018 speelt glas een belangrijke rol. Het werk bestaat uit enkele glasplaten en twee van leem gemaakte wandsculpturen en vindt zijn oorsprong in de performance Obliterating an Image (2013). De performance verwijst zowel naar de tumultueuze politieke geschiedenis van de zich ontwikkelende natiestaat Israël als naar de persoonlijke achtergrond van de kunstenaar die werd beïnvloed door verlies en rouw. De bijhorende performance-installatie fungeert daarbij als een ruimtelijke choreografie bestaande uit verschillende elementen, waarvan de centrale thema's fragiliteit en breuklijnen zijn. Alle elementen van de installatie worden door de performance met elkaar verbonden en raken de breuklijnen elk op hun eigen manier.
De basis van Obliterating an Image (adapting to blues) wordt aangevuld met enkele kleinere objecten zoals een oud Japans theekommetje dat vol breuken zit die zijn gerepareerd met goud en een van kogelvrij glas gemaakt blok. Elk onderdeel, elk blad papier, elk voorwerp refereert aan kwetsbaarheid en vooral aan de manier waarop wij met die kwetsbaarheid omgaan.
Het is voor het eerst dat de kunstenaar geen zwart maar blauw pigment voor haar wandsculpturen gebruikt. Het verschil in kleurgebruik geeft het werk een andere sfeer. De zwaarmoedigheid van de eerdere installaties lijkt minder aanwezig en te hebben plaatsgemaakt voor een optimistischere blik. Het is alsof het werk ons oproept om onze kwetsbaarheid en verdriet met een open en oprechte blik benaderen zodat zij op termijn ook een positief vormend karakter kunnen hebben.
Yael Davids mag zich dan vooral richten op performance en installaties die door performances worden geactiveerd, maar dit autonome werk/ Obliterating an Image (adapting to blues weet de bezoeker in zijn eenvoud ook aan het denken te zetten over kwetsbaarheden en onzekerheden. Het laat ons misschien ook wel zien hoe we beter met kwetsbaarheden kunnen omgaan en hoe we ons handelen kunnen veranderen.

Lees meer over Yael Davids