De logica van de sport is onze samenleving gaan domineren stelt filosoof René Gude in zijn essay Dan maak je maar zin. ‘Sporttermen doordringen het hele leven, in alle hoeken van de samenleving staan scoreborden te knipperen. Peilingen en rankings tuimelen over elkaar heen. De kwaliteit van ondernemingen, maatschappelijke initiatieven en politieke instituties toont zich achteraf in statistieken.’ In een sportwedstrijd ontkom je niet aan winnaars en verliezers, zo ook niet in een gesportificeerde samenleving aldus Gude. In een maatschappij waarin iedereen de vrijheid krijgt om uitmuntend te presteren, is het vooral je eigen schuld zodra je faalt. Want waarom lukt het de andere anders wel?
Jaren geleden had de vader van Vika Mitrichenko een zeer succesvolle carrière als zwemcoach in het nationale Sovjet team. Als kind kreeg ze al vroeg mee wat prestatie betekende en tegelijkertijd ontwikkelde ze er een zekere afkeer tegen. Met haar werk The Trophy Cups brengt ze een ode aan de prestaties van het doodgewone leven en daarnaast een ode aan haar vader. Omdat hij uiteindelijk het echte succes haalde uit de alledaagsheid van het bestaan. De titels van de trofeeën maken duidelijk waar ze voor bedoelt zijn: ‘For learning to swim upstream during his first training sessions in the river of his village’ , ‘For looking into the distance and doing nothing’ en ‘For having said once: forgive me, if I ever hurt you’. Mitrichenko geeft met dit werk een waardig antwoord op onze gesportificeerde samenleving. ‘Maybe the most important thing is not a professional success, but rather that, what is left in shadow, is much more important and valuable?’