Elejan van der Velde is geïnteresseerd in zowel de fysieke als de mentale aspecten van ruimte. Hij onderzoekt herinneringen aan ruimtes en objecten. Zo ook de kamer van zijn moeder. Twintig jaar lang had zij de ziekte Multiple Sclerose. De laatste paar jaren van haar leven ligt zijn moeder voornamelijk op bed en zijn haar motoriek en de lichamelijke functies zodanig verzwakt dat ze voor alle kleine dingen hulp nodig heeft, van het krabben op haar hoofd tot het roken van een sigaret. De autonomie van haar lichaam moet ze steeds meer opgeven. Na haar dood beseft van der Velde dat ze jarenlang tegen de vensterbank aan heeft gekeken met daarboven de hangende crèmekleurige lamellen: simpele voorwerpen waar wij nauwelijks naar om kijken, maar die zo beslissend zijn geweest voor haar perspectief.