Door Yasmijn Jarram

Robbie Cornelissen maakt installaties, films en vooral tekeningen. Het tekenen vormt dan ook de basis van zijn kunstenaarschap. De monumentale tekeningen, vaak op groot formaat, bestaan uit talloze grijze potloodlijnen die samen leiden tot raadselachtige voorstellingen. Meestal tekent Cornelissen denkbeeldige architectonische ruimtes, waaruit geen enkele uitweg te vinden is. De afwezigheid van mensen in Cornelissens recente werk versterkt de sfeer van tijdloosheid en beklemming. Hoewel de getekende plekken uit de geest van Cornelissen zijn ontsproten, lijkt het of ze altijd al hebben bestaan en nu simpelweg zichtbaar zijn gemaakt.

De ruimtes doen denken aan de eindeloze constructies van Escher of computer-grids. Als toeschouwer heb je het gevoel de tekeningen binnen te kunnen stappen – iets dat in Cornelissens films nog duidelijker het geval is. Eenmaal ‘binnen’ is het gemakkelijk verdwalen in zijn bibliotheken, steden of stations vol duizelingwekkende details. De ruimtes zijn dermate neutraal en zakelijk weergegeven, dat vrij ronddwalen mogelijk is. De laatste jaren verlegt Robbie Cornelissen de grenzen van het tekenen door ook animatiefilms te maken, of door publiek te laten participeren in het maken van een horizontale lijntekening van twintig meter lengte.