Klik op de foto om te vergroten
Garage Rotterdam geeft tijdens Klein Onderhoud de ruimte aan jong talent. Ditmaal is de installatie ‘Alleen het moment toont het Obscene’ van Carlijn Voorneveld te zien. Voorneveld is voorgedragen door Gijs Assman, één van de deelnemende kunstenaars aan de huidige tentoonstelling Order & Chaos.
“Het werk van Carlijn Voorneveld bestaat uit foto’s, performances, films en installaties. Eigenlijk zijn het situaties die zij maakt. Betoverend grappige, aangrijpende, verontrustende en prachtige situaties.
In haar werk toont Voorneveld de schijnbare raadselachtigheid, het geheimzinnige en wonderlijke van het bestaan en de bizarre verschijningsvormen van het leven. Door het verontrustende te thematiseren in een zo vrolijke, naar het schrijnende van slapstick verwijzende verschijningsvorm, maak ze een scherp en betoverend statement dat de kijker zowel onderhoudt, entertaint en tegelijkertijd ontstelt en alarmeert.”
Gijs Assmann, januari 2015
Carlijn Voorneveld
Zeist, 1986
Te hard lachen is overdreven, boos worden om iets kleins is kinderachtig en neuspeuteren is vies. Hoe ontstaan deze gedachten en handelingen? Ontstaan ze vanuit een patroon of juist vanuit een behoefte? Hoe gaan we met elkaar om en wat is er in die omgang met elkaar toegestaan en verboden? De werkelijkheid is voor mij een podium waar ik mijn inspiratie uit haal. Daarbinnen krijgen mensen, voorwerpen, rekwisieten en meubels een eigen karakter. Ik probeer de confrontatie aan te gaan met onze onhebbelijkheden, onze angsten en onze driften, aspecten van de mens die we soms liever niet willen zien.
www.carlijnvoorneveld.nl
Te zien in Garage Rotterdam:
Alleen het moment toont het Obscene
(installatie, Carlijn Voorneveld 2014)
Kunnen alledaagse handelingen een moment van obsceniteit oproepen? Door dagelijkse momenten of handelingen samen te voegen, uit te vergroten of te bevriezen ontstaat er een nieuwe vervreemdende chaos. De beelden verhelderen onze dagelijkse chaos niet, maar vergroten hem juist. Vanuit intuïtie worden dagelijkse handelingen als duwen, trekken, bukken en schuiven samengevoegd en omgesmolten in een nieuw geënsceneerd beeld. Ondanks de herkenbaarheid van deze handelingen wekt het werk een gevoel van ongemak op. Maar waar zit dat ongemak in, is dat eigenlijk wel benoembaar?