A Brief History of Collapses
Mariam Ghani
(2011)
------------------------------------------------
A Brief History of Collapses exploiteert de griezelige architectonische overeenkomst tussen twee gebouwen die twee eeuwen na elkaar en op een ander continent zijn gebouwd: het Museum Fridericianum gebouwd door Simon Louis du Ry in Kassel, Duitsland in 1779 en het Dar ul-Aman-paleis gebouwd door Walter Harten in Kaboel , Afghanistan in 1929. Het doel is om zowel overeenkomsten als verschillen in hun geschiedenis, mythen, gebruik en context te onderzoeken. De ene is een ruïne, maar maakte ooit deel uit van het project van een hervormer-koning om een nieuw soort stad te bouwen. De andere was een ruïne, maar is nu gerestaureerd tot het doel waarvoor het werd gebouwd, als het eerste openbare museum in Europa. Elk van de twee gebouwen staat voor een specifiek moment waarop een impuls tot een open samenleving in de architectuur werd uitgekristalliseerd en ze vertegenwoordigen ook, voor degenen die de geschiedenis kennen (of het in het skelet van het gebouw kunnen lezen), een reeks tegenslagen voor die idealen, wat resulteerde in de ineenstorting van zowel dromen als gebouwen. Omdat Dar ul-Aman bewust verwijst naar de periode en principes van het Duitse neoclassicisme, zoals belichaamd door het Fridericianum, delen de twee gebouwen ook een vergelijkbare opzet en details.
De tweekanaals video-installatie A Brief History of Collapses stuurt twee camera's op parallelle banen door de twee gebouwen, door gangen en kamers en trappenhuizen, langs overblijfselen, puin en resten, elk op zoek naar een personage dat voortdurend aan het kader van de camera of het raamwerk van de architectuur ontsnapt. De video's worden geprojecteerd op twee schermen, scharnierend als een boek, terwijl de gesproken tekst (zo compact en snel dat het soms onbegrijpelijk is) heen en weer slingert van gebouw naar gebouw, stad naar stad, verleden naar heden, geschiedenis naar mythe en terug. Beweging en vertelling worden over beide kanalen gechoreografeerd, maar op elke plek wordt een ander spookbeeld achtervolgd: de ene camera jaagt een geest uit het verleden na die niet opnieuw tot leven kan worden gewekt, terwijl de andere een niet-gerealiseerde visie najaagt, de mogelijke toekomst die nooit volledig werkelijkheid kan worden in het heden. In een ander opzicht dient elk gebouw om het andere te achtervolgen: wanneer het Fridericianum, dat ooit een ruïne was maar is gerestaureerd, wordt geplaatst naast Dar ul-Aman, dat nog steeds een ruïne is, kunnen ze worden opgevat als het verleden of de toekomst van de ander.