Catalogus The Great Invocation

Vier wezens staan gebogen over hun microfoonstandaard. Ze dragen futloze pruiken in glam rock kleuren – kobaltblauw, twee tinten grijs en onnatuurlijk rood. Deze wezens zijn slangen en hun huid is een lapjesdeken van iriserende stof met draaiende patronen. Ze slepen over de vloer en hun lusvormige lichamen lopen taps toe in een roze koord, als een soort electrische bedrading. Zijn dit microfoons of sterren die optreden? Ook al zitten ze vastgeklemd aan hun standaarden, toch richten ze zich tot ons – klaar om in zingen uit te barsten. Ze nodigen ons uit om te luisteren. Dit werk Snake Raising van Emma Talbot heeft de flair van een echt optreden. Ze tovert deze objecten tot leven.

Slangen zijn beangstigend en fascinerend – het symbool voor heidendom. Ze worden vaak geassocieerd met het spirituele, maar ook met verleiding, luxe en de duivel die de vorm van een slang aanneemt om ons naar het slechte pad te lokken. Ouroboros, het eewenoude symbool van de slang die zichzelf opvreet, staat voor de eindeloze, cyclische aard van het universum dat zich alsmaar weer vernieuwt. Maar deze slangen zijn niet circulair. Ze zijn van de grond opgeraapt en aan microfoonstandaards vastgeklemd, gedwongen om de hoogte in te gaan en de stilte te verbreken. Ook al zien ze er uit als schoorvoetende rocksterren, toch voelen ze speels aan. Nog volop in ontwikkeling – dit zijn geen gewiekste en gladde verleiders maar verlegen, ondeugende slangen die zich verstoppen achter strengen synthetisch haar.

Verderop hangen twee zijden lappen stof van het plafond naar beneden in verticale banen. Ze zijn beschilderd met kransvormige patronen – bijna psychedelisch maar donkerder en dreigender. Kromlijnige vormen springen van lap stof naar lap stof, met dezelfde energie. We zien een gelaagde structuur van strepen in levendige kleuren als geologische bodemformaties of dwarsdoorsnedes van het middelpunt van de aarde. Ook zien we vormen uit de natuur die op meeldraden en stempels lijken – de voortplantingsorganen van bloemen. Ze reiken tot in de lucht en de plantenwereld komt als het ware tot leven. Deze zijden lappen stof zijn kenmerkend voor het werk van Emma Talbot. Haar schilderijen bevatten soms songteksten, zoals bijvoorbeeld Cyndi Lauper’s Time After Time, maar ook scherpe versies van affirmaties zoals “Plant Your Scraps of Hope, Grow Stronger”. Soms bevatten ze een gevoel van sterk verlangen, van lichamen die samengedrukt worden, van zelf-expressie en hyperrealiteit. Dit alles ontvouwt zich op panelen met een verhaallijn als stripverhalen – ze neemt ons mee op reis in het verhaal.

De alledaagsheid en laagdrempeligheid van stripboeken en popliedjes is niet in lijn met de luxe weelde van het zijden materiaal. De opgehangen stof heeft een deftig en koninklijk effect. Als het waar is dat textiel, wandtapijten en handwerken altijd als iets vrouwelijk zijn gezien, dan is dit een geheel nieuwe manier om dat te bevestigen. Aan de andere kant: een schilderij wordt zo bevrijd van het gewicht van het doek – letterlijk en figuurlijk – en van de beperkingen van de muur waar het tegen hangt. Omdat de beschilderde doeken op deze manier opgehangen zijn, vrij in de ruimte, worden het 3D sculpturen. Net als bij de slangen wordt onze aandacht getrokken naar de zwaartekracht van deze voorwerpen die aan het plafond hangen met een gekleurd koord.

Gebogen wezens komen vaker voor op de zijden doeken van Emma Talbot. De dwarsdoorsnedes van hun lichamen zijn soms zichtbaar in de holle contouren, als de afbeelding van chakra’s. Soms zijn deze contourlijnen gelaagd, vermenigvuldigd, als een stop-motion van bewegende ledematen. Een knie die voorover buigt en een paar keer herhaald wordt als een echo in het werk. Een wezen lijkt over een vulkaan heen gedrapeerd te zijn en wordt vermengd met de rookpluimen die uit de krater opstijgen terwijl de vulkaan brandend lava uitspuugt. Een krachtig symbool van gevaar en vernieuwing – deze kegelvorm waar allerlei ledematen uitsteken is vol leven, energie en verlangen. De vulkaan als vrouwelijk lichaam – als een breuk met de oude werkelijkheid en een nieuwe stroom van rode, hete lava vol met nieuwe daden en ideeën. Het is niet duidelijk of deze uitbarsting nu juist scheppend of vernietigend is – een nieuwe revolutie of het einde der tijden?

Net als met de slangen van Emma Talbot die zich oprichten naar de hemel en de microfoon vastpakken, zo is het ook met de borrelende vulkaan op de zijden stof: ze tonen de natuur in een staat van wanorde. De oude orde is verstoord en de kern van de aarde reageert daarop. Terwijl we door dit fantastisch gevormde universum reizen, horen we de tinkelende klanken van de natuur die voor zichzelf op begint te komen.

Oorspronkelijke Engelse tekst: Rosa Abbott
Nederlandse vertaling: Christy de Back

Lees meer over