Mirror Dress, 2016
Grace Schwindt
(2016)
In het sculptuur Mirror Dress (2016), eveneens een kostuum in Schwindts gelijknamige performance, draait het ook om de kwetsbaarheid van het menselijk lichaam. Dit sculptuur en de performance zijn gebaseerd op de Aria van de waanzin uit de 19e-eeuwse opera Lucia di Lammermoor van Gaetano Donizetti. In de opera vermoordt hoofdpersoon Lucia haar aanstaande echtgenoot, met wie zij tegen haar wil om politieke redenen moet trouwen. Deze moord wordt in de opera neergezet als een door gekte gedreven daad. In dit werk verzet Schwindt zich tegen deze klassieke patriarchale kijk op vrouwelijkheid, waarin waanzin als motief voor de moord wordt gezien, en niet de wens om zich te bevrijden uit deze onderdrukkende situatie. Zij bekritiseert dit klassieke beeld van de hysterische vrouw (een vaak gebruikte figuur in literatuur en opera).
De materiaalkeuze van het kostuum en de spiegels is niet toevallig. Spiegels zijn scherp en hard, in tegenstelling tot het kwetsbare zachte lichaam. De spiegels refereren daarnaast aan het ‘spiegelstadium’ in de ontwikkeling van kinderen. In dit stadium overwint het kind volgens de psychoanalyse van Lacan de fase van fragmentatie en machteloosheid. De reflectie van de jurk confronteert de bezoeker ook met zichzelf. Hoe staat het met de kwetsbaarheid van ons eigen lichaam? Hoe vaak stellen we onszelf bloot aan onzekerheden? En zijn we niet aan onszelf verplicht om ons gevoel van machteloosheid te proberen te overwinnen? Roept Schwindt de bezoeker met dit werk misschien op om weerbaarder te worden of probeert ze ons misschien wel de schoonheid van het kwetsbare lichaam te laten zien?