Catalogus Gaia in the Anthropocene

Thierry Oussou wordt vaak beschreven als een 'sociaal-archeoloog'. Met behulp van voorwerpen, materialen, menselijke gebruiken, zoals eeuwenoude orale tradities of hedendaagse conventies, graaft de kunstenaar naar bijzondere eigenschappen van de door hem onderzochte samenleving. Deze eigenschappen vormt hij vanuit een persoonlijk perspectief om naar verhalen en beelden waarin geldende sociale, historische, politieke en machtsstructuren zichtbaar worden. In zijn werk observeert Oussou dus primair zijn omgeving en stelt hij duidelijke vragen over het heden en verleden, waar vandaan hij naar verbeteringen voor de toekomst zoekt. In een interview uit 2015 stelt Oussou: “I agree that changes should happen, but I have a desire to document the vanishing before it is completely gone, to keep the trace of the tradition, the imprint of the past in the future. Forgetting and not being aware of your own history can also be used as a tool of manipulation by politicians, thus I also feel there is a need to save some things just for the sake of knowing.” Vanuit dit perspectief zou je kunnen stellen dat de kunstenaar net als Milena Bonilla op zoek is naar een nieuw sociaal-economisch model. Een model waarbinnen ruimte bestaat voor historische ontwikkelingen en verklaringen, maar waar eveneens sprake is van een herbepaling van de klassieke verhoudingen tussen de natuur, economische groei en politieke machtstructuren.

La Poesie (2013) is een installatie van boomtakken die bij iedere presentatie opnieuw wordt ontworpen op basis van lokaal gevonden takken. In dit geval komen ze uit het Kralingse Bos in Rotterdam. Aangepast aan de ruimte zijn ze ritmisch, dan weer chaotisch neergelegd op de grond. Het is een mysterieus gezicht. De takken zijn dusdanig georganiseerd, en soms ook gestapeld, dat er wel iets van een schrift lijkt te ontstaan. Dit is dan ook precies wat Oussou probeert te doen; schrijven met hout. Voor Oussou hoeft poëzie niet te worden geschreven met pen en papier, poëzie bevindt zich ook in de vormen van de natuur. Je moet het alleen zien, zo stelt hij, en mee naar binnen nemen.

Poëzie gedragen door vorm en compositie is niet nieuw. In het midden van de vorige eeuw kwam de zogenaamde concrete poëzie tot bloei. Hoewel deze gedichten vaak nog wel woorden bevatten, verloor de betekenis van de tekst aan belang. In plaats daarvan lag de nadruk op de visuele compositie en de typografie. Oussou is in La Poesie nog een stapje verder gegaan en zocht een taal in de natuur. De takken lijken daarbij tot onze verbeelding te spreken. Alsof ze de bezoeker proberen te zeggen dat een nieuwe verbinding tussen mens en aarde het begin vormt van een betere toekomst.