Hoewel fotografie bestaat bij de gratie van licht, lijken de landschappen van Awoiska van der Molen op te doemen uit de duisternis. In haar vaak diepzwarte foto's lijkt het onderscheid tussen dag en nacht niet langer te bestaan. Van der Molen creëert deze beelden tijdens lange periodes van afzondering in de natuur. Ver verwijderd van de voortrazende maatschappij neemt Van der Molen de tijd om het landschap op een andere manier te ervaren, voorbij de eerste aanblik. Zij verplaatst zich langzaam, keert herhaaldelijk terug en maakt zich deze onbekende plekken eigen. Zo probeert zij door te dringen tot de kern van de afgezonderde wereld waarin zij fotografeert. Dit trage en solitaire werkproces zet zich voort in de donkere kamer. Meer nog dan de fysieke tochten die ze maakt, lijkt fotografie voor Van der Molen een metafysische reis: een zoektocht naar de essentie van het leven.

Awoiska van der Molen

Awoiska van der Molen