Door Lieneke Hulshof

Robert Zandvliet verbeeldt dat wat beweegt, vloeit en schittert zonder dat de fysieke, materiele eigenschappen van een schilderij voor stilstand zorgen. Het stugge linnen, de hard geworden verf en grove penseelstreken presenteren evenwel zoiets ontastbaars als het opvlammen van licht in een iris. Met transparante penseelstreken schildert hij de weerkaatsing van de maan in een diepzwart oog. Dit oog heeft precies dezelfde grootte als een enkel flokje witte verf in zijn werk Lavender Mist. Een schilderij gebaseerd op de dripping paintings van Jackson Pollock. Zandvliet voelt de echo die de beeldende kunst eigen is en borduurt voort op de grote schilders die zijn geweest. De horizon verdwijnt in zijn voorstelling waardoor zijn schilderijen tussen figuratie en abstractie laveren, precies hetzelfde gebied waar de glinstering in onze pupillen zo vertrouwd mee is. Ze is zichtbaar, maar voordat iemand haar daadwerkelijk kan registreren, heeft het knipperen haar vorm al doen veranderen.