Door Lieneke Hulshof

De installaties van Özlem Altin zijn gebaseerd op haar enorme beeldarchief. Zo presenteert ze eigen foto’s naast die van andere kunstenaars, eigen tekeningen naast gevonden voorwerpen en eigen video’s naast gekopieerde bladzijden. De verzameling legt haar fascinatie voor de representatie van het menselijk lichaam bloot. ‘Ik zoek eigenlijk altijd het moment op waar een soort transformatie of verschuiving plaatsvindt en bijvoorbeeld een lichaam niet meer een individu weergeeft, maar eerder abstract, bijna object-achtig wordt.’ Het zijn beelden van mensen die niet meer te herkennen zijn, die schuilen achter iets; een weggedraaid gezicht, een lichaam dat bijna oplost in zijn omgeving of één wordt met zijn schaduw. Het werk van Altin onderstreept dat ons perspectief nooit vast is, maar altijd vloeibaar, geproduceerd door middel van constant herhaalde herinterpretaties van gebeurtenissen uit het verleden. Ze laat zien dat wij mensen voortdurend opnieuw onze eigen herinneringen inkleuren.