Door Lieneke Hulshof

Danielle Lemaire laat in haar tekeningen en schilderijen vaak iets weg, De toeschouwer is aangewezen op zijn verbeeldingskracht. Wie kort kijkt heeft niet door dat er stukken ontbreken en interpreteert vanzelfsprekend handen, gezichten of tafelbladen op de plekken waar Lemaire de details heeft weggelaten. Tegelijkertijd voegt Lemaire onderdelen in haar tekening toe die voorbijgaan aan logische interpretaties en lijken te stammen uit bovennatuurlijke werelden. Zoals in de tekening ‘de zitting’ waar organische vormen uit de gezichten van de figuren groeien die hun zicht laat verdwijnen of in het werk de ‘devotie’ waarin een onzichtbare kracht het tafelblad laat zweven. Alsof Lemaire haar tekeningen gebruikt om niet het herkenbare, alledaagse zoals rimpels in handen of nerven in tafels te laten zien, maar juist haar werk inzet om dat zichtbaar te maken waar we niet altijd de verbeeldingskracht voor hebben; het metafysische.