Door Yasmijn Jarram

Met een achtergrond in filosofie en natuurkunde heeft Reynold Reynolds een bijzondere filmpraktijk ontwikkeld waarin hij zich bedient van wetenschappelijke onderzoeksmethodes. Door variabelen uit de werkelijkheid subtiel en één voor één te bewerken, onthult hij grotere, onderliggende verbanden. In zijn films maakt Reynolds ons bewust van de slechts kleine kaders die we gebruiken om de complexe werkelijkheid te bevatten.

De analytische films van Reynold Reynolds tonen vaak extreme fysieke en psychologische situaties die tegelijkertijd afschrikken als aantrekken. Reynolds’ typische filmtaal is gebaseerd op transformatie, consumptie en verval. In veel van zijn films staat de relatie van de mens tot het begrip ‘tijd’ centraal. Meestal draait Reynold op 16 mm-film, wat geschiedenis en nostalgie oproept en doet denken aan de handmatige uitstraling van de vroege film.