Door Yasmijn Jarram

Aan de basis van Sandro Setola’s werk ligt een sterke interesse in natuurlijke processen en fenomenen. Dramatische en universele processen als isolatie, expansie, transformatie, groei en verval, maar ook hun rol in onze alledaagse werkelijkheid, worden op een persoonlijke en poëtische wijze geïnterpreteerd en uitgebeeld. In zijn onheilspellend aandoende tekeningen bevriest Setola vaak dergelijke processen, zodat de toeschouwer ze in gedachten kan afmaken. Op dezelfde manier maakt hij soms een begin met dystopische plaatsen en gebouwen, gebouwd van (nog) onbekende materialen.


Ketel TV

In tegenstelling tot zijn tekeningen, stellen zijn installaties en animaties Setola in staat de processen tot leven te brengen en een geheel of verhaal te creëren. Sinds 2004 richt hij zich voornamelijk op het onderwerp architectuur en bouwprocessen, en hun onderliggende idealen (of gebrek daaraan). Omdat hij steeds onafgemaakte voorstellen doet voor architectonische constructies, kunnen de gebouwen nog alle kanten op. Het wordt voor deze werken mogelijk een schemerzone tussen wens en werkelijkheid te betreden, die vervolgens vragen oproept over hun functie en betekenis.
Sommige werken kunnen worden beschouwd als commentaar op onze dagelijkse, stadse omgeving: Setola toont gebouwen die lijken te zijn ontworpen voor het uitdrukken van ongemak of een gebrek aan functie. In andere werken vallen vooral de sterke verbanden met de genoemde natuurlijke of universele processen op, evenals hun psychologische paralellen: de manier waarop die processen zich gelijktijdig in onze eigen hoofden en levens voltrekken. Deze werken maken duidelijk dat Setola’s architectonische structuren niets meer zijn dan voorstellingen van een bepaalde menselijke persoonlijkheid of 'state of mind'.